14 jaar geleden verbleef ik voor 7 maanden in een revalidatiecentrum. Een van de therapieën daar was kunstzinnige therapie. Vaak moest je wat tekenen of schilderen, af en toe met klei wat maken en heel soms was daar een schrijfopdracht. Mijn therapeut zei ooit, na zo’n schrijf opdracht: “Jij moet een kinderboek gaan schrijven.”
In de ruim 11 jaar, die daar opvolgde, is die uitspraak af en toe nog weleens door mijn hoofd gegaan, maar ik had totaal geen idee waar dat verhaal over moest gaan.
Tot ik op een dag in de supermarkt werd aangesproken door een meisje van een jaar of 6 met allerlei vragen over de rolstoel. Ik vind het heerlijk als kinderen zo open en onbevangen hun vragen durven te stellen. Helaas dacht haar moeder daar anders over. Ze had het meisje al meerdere keren gezegd: “Sanne hou eens op, Sanne loop eens door.” Waarom denk ik dan?
Toen ik naar huis rolde, wist ik het ineens. Daar moet mijn kinderboek overgaan. Na wat zoeken op internet ontdekte ik dat er nauwelijks boeken zijn over kinderen in een rolstoel. Ik besloot dat ik het dan maar moest gaan schrijven. Een boekje dat antwoord geeft op die eerste vragen, een boekje dat kinderen in laat zien dat iemand met een handicap helemaal niet raar of vreemd is, een verhaal dat vertelt dat mensen met een beperking nog heel veel wel kunnen… maar het moest bovenal een heel mooi boekje worden dat gewoon leuk is om (voor) te lezen.
Een jaar later was het klaar. Toen ik op de boekpresentatie van mijn boekje voor het eerst voorlas uit eigen werk, riep iemand in de zaal: “Jij moet voorleesjuf worden.’’ Ik sprak toen de wens uit dat ik het heel graag een keer op een school zou willen voorlezen. En zo geschiedde dat ik 5 weken later tijdens het Nationale voorleesontbijt voor het eerst voorlas uit mijn Renske met Wielen, meteen aan 250 leerlingen. Na het voorlezen mochten de kinderen alles aan mij vragen. Ik heb me verbaasd over de hoeveelheid vragen. Met grote complimenten van de directrice van deze school ging ik zeer voldaan naar huis… Dit smaakte naar meer. Nu 2,5 jaar later ben ik bij 44 scholen op bezoek geweest en las ik persoonlijk aan meer dan 5000 leerlingen voor.
Het mooiste zijn de vragen. Ik krijg natuurlijk ook heel vaak dezelfde vragen. Zoals; Hoe doe jij aankleden? Waarom zit jij in een rolstoel? Waar slaap jij? Hoe doe jij douchen? Kan jij ook op jouw achterwielen rijden? Mag je met het vliegtuig?
Maar soms ook hele mooie vragen: Is het erg om in een rolstoel te zitten? Word jij gepest? Ben jij zielig? Wat mis je het meeste nu je niet meer kan lopen?
En af en toe komt een vraag voorbij, waarbij ik ontzettend mijn best moet doen om niet heel erg hard te gaan lachen: Meisje zegt: “Jij mag niet trouwen.” Ik antwoordde: ‘‘Jawel, ik ben wel getrouwd sinds ik in de rolstoel zit. Waarom denk je dat het niet mag?’’ “Omdat je moet staan als je JA zegt, anders is het niet geldig.” Geweldig zo’n beredenering. Klasgenootje vraagt daarop: “Heb jij een hulphond?” Mijn antwoord is nee en vraag haar waarom ze denkt dat ik geen hulphond heb. Ik hoop dat ze opgepikt heeft dat ik heel veel zelf kan en super sterk in mijn armen ben, maar nee ze komt na er even over nagedacht te hebben met het volgende antwoord: “Omdat jij een man hebt.” Ik probeer mijn lach te onderdrukken, maar juf ligt al dubbel van het lachten onder haar bureau.
Al die vragen, steeds weer, hebben mij vorig jaar gemotiveerd een deel II te schrijven. Ik merkte dat het verhaal nog lang niet af was. Nu wordt me steeds gevraagd wanneer deel III komt. Er zijn nog geen plannen. Wel hoop ik dat ik nog ontzettend lang op heel veel scholen mag komen om voor te lezen. Want er is niks mooier dan al die vragen te kunnen beantwoorden. En daarmee ook kinderen echt wat mee te geven en in te kunnen laten zien wat ik allemaal nog prima kan… en dat is veel.
Ik ben benieuwd of jij ook vindt dat kinderen alles mogen vragen, mits ze het natuurlijk netjes doen. Of vind je het juist ontzettend lastig of misschien wel vervelend als kinderen iets persoonlijks vragen?
Wendy Legierse-Louwers
Ambassadeur Lucille Werner Foundation
Reacties