Mijn geleidehond geeft mij weer vrijheid!

Een leven met Lyme en epilepsie, is veelal onzichtbaar. Tot het moment dat je buiten de deur bent en je een grote aanval hebt. 

Wat doe je dan?

In mei 2016 maakte ik kennis met de fokkers van mijn pup. We liepen met zijn drieën door de Soester Duinen, vergezeld door mijn kooikerhondje en drie witte herders. Het was niet een willekeurig stel, want deze drie witte herders zouden de vader, de moeder en de oma van mijn pup worden.

Een aantal spannende weken volgden. Op 18 juli 2016 werd ik gebeld met het goede nieuws: er waren 6 pups geboren. Vijf teefjes en een reutje.

Vier weken later was ik voor het eerst op puppybezoek. Er was één teefje die bij ieder bezoek meteen bij mij op schoot zat. Dat ze mij had uitgekozen, was overduidelijk. Hoewel ik nog lang heb getwijfeld en bang was de verkeerde keuze te maken, mijn pup zou immers een grote taak krijgen.

Ik sprak veel met verschillende mensen. Iedereen gaf hetzelfde advies ‘volg je gevoel’. En dat deed ik. Het werd pupje rood. De pup die ik later de naam Skylar meegaf. Dat betekent: eeuwig leven, kracht, liefde, schoonheid, leerling en bescherming.

De betekenis van wat pupje rood in mijn leven zou gaan geven.

In september 2016 haalden we haar op. Een klein wit bolletje wol van iets meer dan 5 kilo. In de auto sputterde ze 5 minuten tegen, om vervolgens languit in mijn armen in slaap te vallen.

Binnen 3 dagen was ze gesetteld. Een pittig, slim en klein ding. Waar haar baasje was, was zij. Ik liep met haar los door de wijk en iedereen was verbaasd ‘durf jij met zo’n kleine pup los door de wijk te lopen?’ Ja, dat durfde ik. Ik vertrouwde haar en zij vertrouwde mij. Ze week geen 2 meter van mijn zijde. Op dag 3 had ik mijn eerste insult, een aanval sinds de komst van Skylar. Niemand had haar iets geleerd. Wat ze deed was bijzonder en iets wat ze daarna altijd zou blijven doen. Ze kwam tegen me aan liggen.

Met een pup van tien weken stond ik op het veld. We hadden puppycursus met 8 andere pups. Ik was moe, overprikkeld en ik kreeg weer een insult. De mensen op het veld hielpen me en ze hielden Skylar vast. Ze was één meter van mij verwijderd en brak de tent af. Pas toen ze haar riempje loslieten, kalmeerde ze. Ze rende naar me toe en kwam tegen me aan liggen. Alle andere pups zag ze niet staan.

De fase van opgroeien volgde. De puberteit was pittig en ze moest zichzelf opnieuw uitvinden. Ik gaf haar deze tijd en ruimte, en liet haar nog even buiten spelen. Ondertussen kregen we eindelijk goedkeuring van de verzekering dat we ons Teamtrainingsprogramma mochten doen. En 3 pubervolle maanden later kalmeerde ze en begon steeds beter de signalen van mijn aanvallen op te pikken. Vanaf één jaar begonnen we geleidelijk aan een patroon te ontdekken met signalen van Skylar in aanloop op een insult van mij. Iets waar ik ontzettend op hoopte werd nu werkelijkheid.

Vroeger durfde ik niet eens 15 minuten alleen de deur uit. Vandaag de dag vlieg ik zelfs de grens over. Mijn honden geven mij de zin van het leven en het vertrouwen terug. Ik ben niet meer bang voor een insult omdat Skylar ze nu beheersbaar maakt voor mij. Ik heb iemand aan mijn zijde die me na een insult kalmeert als ik verward en in paniek ben. Iemand die me voor een insult waarschuwt en voorbereid op wat er gaat komen. Ik val niet meer iedere keer tegen deuren, muren en vloeren. Ik word niet meer iedere keer op straat zomaar opgehaald met de ambulance. Maar Skylar doet nog meer. Ze helpt ook met omkleden, de was doen en andere alledaagse taken.

De slechte momenten staat ze me bij en de goede momenten vieren we. Van kilometerslange wandelingen tot dagen in bed, en alles daar tussenin.

Want waar ik ga, gaat zij.