Een mooie quote: “Iedereen wist dat het niet kon, totdat er iemand voorbij kwam die dat niet wist.”. Dwars denken. Doorgaan waar anderen stoppen. Het zit in mijn DNA. Bij mijn handicap, spastische diplegie, cadeau gekregen. Handige eigenschappen. Ik ben er zelfs door in de prijzen gevallen.
Op 28 augustus 2009 won ik tijdens het televisieprogramma “Aan talent geen gebrek” zowel een zilveren als een gouden CAPaward. Twee beeldjes om trots op te zijn, omdat deze worden uitgereikt aan mensen die hun handiCAP hebben omgezet in een CAPability. Met de gouden variant kreeg ik bovendien de prestigieuze titel ambassadeur Onbeperkt NL. In die functie heb ik mij een jaar lang sterk gemaakt voor een samenleving waarin iedereen kan meedoen. Zo sprak ik bijvoorbeeld meerdere leden van het kabinet over arbeidsparticipatie door mensen met een handicap.
Mede door mijn werkzaamheden als ambassadeur ben ik mij er van bewust geworden van dat de verzorgingsstaat moet worden herzien. Het is zeer wenselijk om de voorzieningen voor mensen met een beperking nog eens kritisch tegen het licht te houden. Niet al die voorzieningen dragen namelijk bij aan een grotere zelfstandigheid. Integendeel, sommige voorzieningen vergroten juist de afhankelijkheid, die sommigen zich erg makkelijk laten aanleunen.
Ik pleit er voor om de te ver doorgeschoten verzorgingsstaat om te vormen naar een sociale rechtstaat. De overheid moet zich kunnen beperken tot de kerntaken met een appel op maatschappelijke organisaties om hun verantwoordelijkheid te nemen. Ook mensen met een beperking ontspringen de dans niet. Zij zullen dwars moeten gaan denken. Hierdoor kunnen zij zich sterker positioneren. Vooral jongeren met een beperking kunnen vaak meer dan zij zelf denken en laten, jammer genoeg, wel eens kansen liggen.
Zelf heb ik nog dagelijks ruzie met mijn spastische benen. Het verschil met vroeger is echter dat ik sneller weer vriendschap sluit. Mede door mijn werk ben ik uit mijn rol als gehandicapte gestapt en neem ik volwaardig deel aan de maatschappij. Ik begon mijn carrière bij het ministerie van Landbouw en werk inmiddels, na een tussenstop bij de Raad van State, al weer ruim drie jaar bij de Nationale ombudsman. Met mijn salaris rijd ik een eigen auto, los ik mijn hypotheek af en betaal ik de contributie van mijn roeivereniging. Het zal u duidelijk zijn; ik geloof in mijzelf, durf te dromen over mijn ambities en voer zelf de regie.
Ik hoor u denken: “Jacco, heeft makkelijk praten”. Hoewel ook ik vaak genoeg dwars heb moeten denken om te komen waar ik nu ben, zit er wellicht een kern van waarheid in deze gedachte. Het is niet voor iedereen weggelegd om de eigen verantwoordelijkheid te nemen. Sommige mensen met een beperking zijn simpelweg te kwetsbaar om de eigen verantwoordelijk te nemen. In die gevallen blijft een sociaal vangnet natuurlijk hard nodig. In tijden van economische crisis is het helaas echter verleidelijk om de voorzieningen voor mensen met een beperking sterk uit te kleden. Dat vormt een risico. Ik geloof in de talenten van mensen met een handicap: volwaardige deelname in de samenleving is van groot belang.
Maatschappelijke organisaties kunnen dit alles ondersteunen met concrete, eigentijdse projecten. Met maatwerk. Mede door de slechte beeldvorming, zijn nog niet alle achterstanden door mensen met een beperking ingelopen. Denk aan de tekortschietende arbeidsparticipatie. Of aan de in vele opzichten bestaande ontoegankelijkheid. De Lucille Werner Foundation probeert met toewijding drempels te slechten. De verschillende initiatieven op het terrein van werk kunnen bijvoorbeeld op mijn warme steun rekenen!
Nu en in de toekomst, blijf ik solidair aan mensen met een beperking. Als ambassadeur van de Lucille Werner Foundation geef ik hen graag een gezicht. Daarbij denk ik – dwars als ik ben – het liefst buiten de gebaande paden. Waarom zou er niet geïnvesteerd kunnen worden in het creëren van werkgelegenheid op vrijwillige basis?
2017: het jubileumjaar van de Lucille Werner Foundation. Een mooie gelegenheid om eens lekker tegen de stroom in te gaan roeien. Hierdoor wordt de zichtbaarheid van mensen met een beperking vergroot. Uiteindelijk worden we daar allemaal beter van.
Laten we de handen ineen slaan. Samen staan ook mensen met een beperking sterker. Wie doet er mee?
Ik wens u een prettige jaarwisseling!
Jacco Holthuis
Ambassadeur
Lucille Werner Foundation
Jacco, to the point als altijd! Laten we als god voornemen voor 2017 samen nemen: Snel weer eens afspreken om herinneringen op te halen en dwars te denken over het nieuwe jaar!