Je aandoening als inspiratie? Ja het kan, het is mij namelijik overkomen.
Vaak genoeg hebben we het over de dingen waar onze aandoening ons in beperkt. Daarom wil ik het hebben over wat het mij heeft gegeven. Hoe het mij heeft verrijkt.
Al sinds ik kind ben teken ik. Een enkele keer voor iemand maar verder alleen af en toe en belandde het in een map waar ik niets mee deed. Door mijn aandoening heb ik eerst van baan moeten veranderen waardoor ik in een winkel met teken- en kunstschildermaterialen kwam. Toen ging ik los! De winkel is een walhalla als je van tekenen en schilderen houdt. Dat laatste was ik eigenlijk nooit. Totdat ik bij Ingma de kunstschilderswinkel de materialen mocht uitproberen. Toen merkte ik wat goed materiaal ertoe doet en ontdekte ik het schilderen. Doordat er menig professioneel kunstenaar in de winkel kwam raakte je geïnspireerd. Zo ben ik bij een van de klanten een portretcursus gaan doen. En Ha, dat ging nog niet eens zo slecht. Ik kreeg daar echt de smaak te pakken! En sindsdien heb ik het schilderen echt ontdekt.
Totdat ik door schouderluxaties en verkeerde hulp niet meer kon schilderen. De coördinatie was slecht. Ik trilde of verloor zelfs de hele coördinatie tijdens het schilderen! Wat een drama was dat! Als oplossing ben ik maar gaan “kleuren voor volwassenen”, waar ik niets aan vond. Het was niet uitdagend genoeg.
Op een dag moest ik van mijn revalidatiearts naar de instrumentmaker voor verschillende braces. En daar was mijn oplossing! Mijn nieuwe uitdaging! Ik zag namelijk een natuursteen waar iemand een hand met brace op had geschilderd. Wat gaaf en binnen mijn mogelijkheden. Klein dus ik kon ook met mijn arm op de tafel steunen waardoor ik mijn coördinatie behield. Sindsdien schilder ik op stenen.
Inmiddels ben ik een schouderoperatie verder waardoor ik misschien wel weer door zou kunnen schilderen. Ik heb er echter geen behoefte meer aan. Ik vind dat “gepriegel” op stenen veel leuker en heb zelfs een aantal mooie opdrachten mogen uitvoeren waaronder een gedenksteen.
Ja, ik zie mijn aandoening dus niet als beperking maar als verrijking want zonder deze aandoening, had mijn creatieve talent zich misschien nooit zo ontplooid. En dit is niet de enige ontdekking die ik dankzij mijn aandoening heb mogen ontdekken. Maar daarover vertel ik graag later meer.
Amanda ten Cate
Ambassadeur
Lucille Werner Foundation
Wat een kracht en doorzettings vermogen, respect
Mooi, Amanda!
Wát een leuk positief stukje Amanda!
Ik heb ook van kinds af aan getekent, en was daar ook goed in, op de lagere school al tekende ik Donald Duck, en Jerry, de muis, uit m’n hand, en andere kinderen vroegen mij ook een te tekenen als kleurplaat, wat ik graag voor ze deed, want ik kreeg wel zoveel aandacht, geweldig!Dat was ik helemaal niet gewend, ik was altijd alleen in de pauzes.Later ging ik kerstkaarten en poezie-albumplaatjes natekenen, maar dan vergroot, en die ene die ik nog heb( twee pandaberen naast elkaar, die van elkaar zitten te kijken hoe de ander bamboe eet, hangt bij ons in de kamer, zo mooi istie geworden, maar dat is ook verwaarloosd, dat tekenen, en toch krijg ik langzamerhand weer de kriebels om te gaan tekenen en misschien ook schilderen, alleen dat moet ik nog leren, en dat leer ik mijzelf dan aan.
Alleen wat ik wel heel moeilijk vindt, is dat hindeloopen-schilderen, daar kan ik niemand voor vinden die mij dat leren kan, want van iemand de kunst overnemen, is veel makkelijker dan het zelf te proberen!