Vanwege mijn beperkingen ben ik al vanaf 18 jaar in de Wajong gekomen met een afkeuringspercentage van 80-100%. Echter is het altijd mijn doel geweest om zoveel mogelijk mee te draaien in de maatschappij, net als ieder ander. Participeren zoals dat heet. Ik heb daarom na mijn HBO-opleiding parttime gewerkt. Helaas kwam ik na mijn herseninfarct weer volledig in de Wajong terecht.
Maar na 6 jaar Wajong en een stabiele privé situatie was ik het zo zat om thuis te zitten (zonder veel sociale contacten en verantwoordelijkheden), dus toen ben ik met ondersteuning van de Lucille Werner Foundation weer gaan werken. Ik ben daar heel blij mee. Helaas treedt per januari 2018 de participatiewet in werking. Dit betekent dat ik na het verliezen van mijn baan niet, zoals eerder het geval was, terug kan in de oude Wajong situatie. Wanneer het mij niet weer lukt om werk te vinden wordt mijn Wajong gekort, als een soort ‘straf’ dat ik ooit de moeite heb genomen om, ondanks 100% afkeuring, mij volledig in te zetten om een aantal uren te werken. Dit soms ten koste van mijn privé leven. Maar ik moet en ik zal altijd meedoen zoveel ik kan.
Voor mij eigen bestwil had ik dus het beste mezelf duurzaam arbeidsongeschikt kunnen laten verklaren en had ik de rest van mijn leven probleemloos kunnen slijten in de Wajong.
Maar je kunt toch werken hoor ik u denken? Ja, maar werken is voor mij te vergelijken met topsport: op tijd naar bed, niet teveel andere bezigheden, strikte planning etc. Alleen zo houd ik het vol. Waarom doe ik het dan? Omdat het hebben van collega’s en verantwoordelijkheden blijkbaar een zelfde soort voldoening geven als het winnen van een wedstrijd. Mijn wedstrijd. Helaas wordt er in de politiek geredeneerd vanuit de onwil van een Wajonger die niet werkt. En zo is de goedwillende Wajonger die zijn uiterste best heeft gedaan om te werken de dupe wanneer hij/zij niet meer de mogelijkheid heeft om te werken. En zo wordt dus de prikkel om te gaan werken als je niet zeker bent of het lukt, alleen maar kleiner. Dat kan de bedoeling toch niet zijn van de participatiewet?
Wendy Koopman
Ambassadeur
Lucille Werner Foundation
Je valt als ex wajonger na verloop van tijd toch in de arbeidsongeschiktheid die voor iedereen geldt mocht het niet meer lukken?
Te gek voor woorden; hier moeten we iets aan doen!
Wendy, helaas wordt het beleid vooral bepaald door een korte termijn denken met als uitgangspunt bezuinigingen. Er wordt niet gekeken naar mogelijkheden en de goede wil van mensen; er is geen vertrouwen. Maatwerk zou op zijn plaats zijn. Jij hebt de juiste mentaliteit en instelling. Je doet wat je kunt en het kost je veel energie.
Het is te zot voor woorden dat jij het slachtoffer kan worden van dit beleid.