Het is weer tijd om op te staan. Je hebt eigenlijk helemaal geen zin om op te staan. Je staat op, gaat naar de WC, doucht en kleedt je aan. Dan vlug naar beneden om te ontbijten, want je hebt je werk, studie, sport of vrije tijd afspraken. Je vindt het sowieso al ’s morgens een gedoe om op te staan en als er ook nog huisgenoten zijn die je ophouden dan is het altijd weer haasten tegen de klok. Je pakt je fiets, rijdt naar het station om je bus of trein te halen voor je afspraak op werk, school, sport of vrije tijd. Ondertussen belt een vriend / vriendin voor het maken van een afspraak en bij aankomst op je afspraak of activiteit moet je ook nog eens goed voorbereid zijn op wat je moet gaan doen.
Dwars denken: ik zeg doen!
Een mooie quote: “Iedereen wist dat het niet kon, totdat er iemand voorbij kwam die dat niet wist.”. Dwars denken. Doorgaan waar anderen stoppen. Het zit in mijn DNA. Bij mijn handicap, spastische diplegie, cadeau gekregen. Handige eigenschappen. Ik ben er zelfs door in de prijzen gevallen.
Vragen, vragen en nog meer vragen
14 jaar geleden verbleef ik voor 7 maanden in een revalidatiecentrum. Een van de therapieën daar was kunstzinnige therapie. Vaak moest je wat tekenen of schilderen, af en toe met klei wat maken en heel soms was daar een schrijfopdracht. Mijn therapeut zei ooit, na zo’n schrijf opdracht: “Jij moet een kinderboek gaan schrijven.”